Policja kobieca stworzona pod naciskiem organizacji feministycznych i Ligi Narodów po I wojnie światowej uzyskała miano osobnej służby. Oczywiście specyfika zawodu policyjnego w głównej mierze zaliczała się tylko do płci męskiej. Jednak zakres zadań, jaki czekał na organy bezpieczeństwa publicznego, sprawiał, że w żadnej mierze nie można było sobie pozwolić na pominięcie kobiet. Wraz z rosnącym niepokojem wyrażonym przez Ligę Narodów (m.in. wzrost prostytucji, przestępczości nieletnich, handel żywym towarem, sutenerstwa) powołano 1923 r. pierwsze 30 kandydatek na stanowiska. Po dość szybkiej i skutecznej praktyce funkcjonariuszki okazały się wyśmienitym rozwiązaniem na tak zwane codzienne, miastowe zatargi. W Warszawie 1936r. powstała pierwsza placówka pozwalająca umieścić i zatrzymać na 48godz. dzieci zagrożone przestępczością, do czasu zebrania o nich informacji. Policjantki wyposażono w prawo do sprawdzania podejrzanych lokali i mieszkań, gdzie spodziewano się wystąpienia zjawisk przestępczych. W zasadzie nie przeprowadzały one zatrzymania innych osób niż dzieci, młodzież i kobiety. W przypadku zatrzymania mężczyzny zwracano się do najbliższej jednostki policji mundurowej lub śledczej. Członkinie brygady kobiecej w zdecydowanej większości miały za sobą maturę. Tak więc wykształcenie było stosunkowo wysokie. Niektóre z nich znały nawet po kilka języków obcych a kandydatkami mogły zostać jedynie panny lub bezdzietne wdowy w wieku od 25 do 45 lat, odznaczające się dobrym zdrowiem, przynajmniej 164 centymetrami wzrostu i deklaracją, że przynajmniej przez najbliższe 10 lat nie wyjdą za mąż.