O nas | radfahrtruppe

Sekcja Powstań Śląskich

Sekcja Policji Województwa Śląskiego

Policja Województwa Śląskiego rozpoczęła swoją służbę w czerwcu 1922 roku. Funkcjonariusze tej formacji nosili mundury w kroju i barwach polskiej Policji Państwowej. Wyróżniali się piastowskim orłem na naramiennikach. Pod koniec sierpnia i na początku września 1939 roku funkcjonariusze Policji Województwa Śląskiego brali czynny udział w obronie nadgranicznych miejscowości i zakładów przemysłowych przed niemiecką dywersją. Walczyli min. w bitwie o kopalnię “Michał” w Michałkowicach. W nocy z 2 na 3 września śląscy policjanci na rozkaz dowództwa Wojska Polskiego (któremu podlegali z chwilą wybuchu wojny) wycofali się na wschód. Po 17 września funkcjonariusze Policji Śląskiej, wzięci do niewoli przez Armię Czerwoną lub NKWD byli rozstrzeliwani na miejscu. Ocalałych zgromadzono w obozie w Ostaszkowie. Od kwietnia do maja 1940 roku przetrzymywani tam funkcjonariusze Policji Śląskiej i Policji Państwowej zostali wymordowani przez NKWD w Kalininie (obecnie Twer).

Ich ciała pogrzebano w rejonie Miednoje.

Policja kobieca stworzona pod naciskiem organizacji feministycznych i Ligi Narodów po I wojnie światowej uzyskała miano osobnej służby. Oczywiście specyfika zawodu policyjnego w głównej mierze zaliczała się tylko do płci męskiej. Jednak zakres zadań, jaki czekał na organy bezpieczeństwa publicznego, sprawiał, że w żadnej mierze nie można było sobie pozwolić na pominięcie kobiet. Wraz z rosnącym niepokojem wyrażonym przez Ligę Narodów (m.in. wzrost prostytucji, przestępczości nieletnich, handel żywym towarem, sutenerstwa) powołano 1923 r. pierwsze 30 kandydatek na stanowiska. Po dość szybkiej i skutecznej praktyce funkcjonariuszki okazały się wyśmienitym rozwiązaniem na tak zwane codzienne, miastowe zatargi. W Warszawie 1936r. powstała pierwsza placówka pozwalająca umieścić i zatrzymać na 48godz. dzieci zagrożone przestępczością, do czasu zebrania o nich informacji. Policjantki wyposażono w prawo do sprawdzania podejrzanych lokali i mieszkań, gdzie spodziewano się wystąpienia zjawisk przestępczych. W zasadzie nie przeprowadzały one zatrzymania innych osób niż dzieci, młodzież i kobiety. W przypadku zatrzymania mężczyzny zwracano się do najbliższej jednostki policji mundurowej lub śledczej. Członkinie brygady kobiecej w zdecydowanej większości miały za sobą maturę. Tak więc wykształcenie było stosunkowo wysokie. Niektóre z nich znały nawet po kilka języków obcych a kandydatkami mogły zostać jedynie panny lub bezdzietne wdowy w wieku od 25 do 45 lat, odznaczające się dobrym zdrowiem, przynajmniej 164 centymetrami wzrostu i deklaracją, że przynajmniej przez najbliższe 10 lat nie wyjdą za mąż.

Kim byli Powstańcy Śląscy ? To robotnicy, rolnicy, rzemieślnicy. Generalnie polscy Górnoślązacy. Większość z nich służyła w Armii Pruskiej, inni to napływowi ochotnicy z Polski, żołnierze i oficerowie Wojska Polskiego. Działania powstańcze miały charakter partyzancki. Noszenie kompletnych mundurów wojskowych było surowo zabronione, dlatego różnice w ubiorze są tak widoczne na fotografiach z epoki. Ubrania cywilne, przeplatane elementami mundurowymi z Armii Pruskiej, Wojska Polskiego, mundurów francuskich, kolejowych czy bluz roboczych, stanowią podstawę stroju. Na głowach kapelusze, modne czapki cyklistówki, maciejówki i czapki wielkopolskie. Brak dystynkcji i oznak wojskowych zastępowano opaskami. Biało-niebieska oznaczała dowódcę grupy, biała - szeregowych. Niebieska z orłem to oficer sztabu, a czerwona z orłem to naczelny komendant. Obuwie stanowiły trzewiki cywilne lub wojskowe, sztylpy i owijki. Do rzadkości należały saperki lub oficerki wojskowe. Uzbrojenie podstawowe powstańca to karabin Gewehr 98, karabiny rosyjskie, francuskie, austrowęgierskie i cała masa broni zdobytej lub pozyskanej na różne sposoby. W pierwszym powstaniu w 1919 roku walczyło 15 tys. chłopa, w drugim 20 tys., a trzecie powstanie to 60 tys. powstańców. Doświadczenia z III powstania były wykorzystywane nawet w działaniach wojennych II wojny światowej (podczas walki w mieście), a zwłaszcza w Powstaniu Warszawskim.

Sekcja Radfahrtruppe

Niemieckie oddziały rowerowe znane pod nazwą Radfahrtruppen lub Radfahrschwadronen rozpoczęto formować w okresie międzywojennym. Od w 1936 r. Niemcy dysponowały specjalną jednostką badawczą skoncentrowaną na problematyce rowerów, ulokowaną we wschodniopruskim Królewcu. Dowództwo armii nie było jednak jednomyślne w kwestii ich wykorzystania. Występował przeciw nim na przykład zwolennik motoryzacji generał Heinz Guderian, który choć nie miał obiekcji w kwestii wykorzystania rowerów przez patrole i kurierów, odrzucał jednak wcielanie oddziałów kawalerii i rowerzystów do jednostek zmotoryzowanych.

Rowery i konie uważał za środek transportowy, który nie może zastąpić jednostek zmotoryzowanych i dlatego nie pasuje do koncepcji wojny błyskawicznej. Z drugiej strony zwolennicy rowerów argumentowali, że piechota na rowerach może w dzień pokonać dystans aż 120 km. Armia w końcu zgodziła się na wykorzystanie rowerów i brały one udział w zajmowaniu Czechosłowacji, jak również w kampanii wrześniowej, a w kolejnych latach wykorzystano je na wszystkich frontach. Oprócz tego, że częściowo zastąpić mogły użycie jednostek zmotoryzowanych, używane były również do rozpoznania, działań patrolowych, kurierskich lub do celów logistycznych.

21106456_2019218121679747_69163486511639

Rowery Zabytkowe Zabrze - "Radfahrtruppe" jest organizacją apolityczną. Prezentowana na fotografiach i umundurowaniu symbolika, nie wyraża przekonań ani dążeń członków grupy, którzy mają jednoznacznie negatywny stosunek do systemów totalitarnych. Naszym dążeniem jest prezentacja wydarzeń historycznych i szeroko pojęta edukacja historyczna, w której nie ma miejsca na politykę i wyrażanie skrajnych przekonań.

Sekcja Mody

Zajmujemy się odtwarzaniem sylwetek kobiecych i męskich z lat 1920 – 1940.

Moda cywilna w tamtym okresie była wysoce różnorodna.

Wraz z rozwojem przemysłu na przestrzeni tych kilkudziesięciu lat bardzo szybko się zmieniała.

Wpływ na te zmiany miała przede wszystkim II wojna światowa.

Przez tę sytuację mimo podobnych kanonów, inaczej ubierano się w Polsce, a zupełnie inaczej w Niemczech, Francji czy Stanach Zjednoczonych.

Ważny był również status społeczny.

Inaczej nosili się robotnicy, ludzie mieszkający w mieście czy na wsi. Na ubiór wpływała pora dnia, okazja, zawód.

Dzięki temu rekonstrukcja cywilna daje bardzo duże pole manewru. Pozwala na stworzenie wielu ciekawych sylwetek.

Tworząc nasze ubiory, zwracamy uwagę na każdy szczegół: krój, tkanina, guziki oraz wszystkie dodatki, takie jak kapelusze, okulary, rękawiczki, torebki czy buty. Wyszukujemy fotografie z epoki i to głównie na nich się wzorujemy. Lubimy też inspirować się czasopismami z lat, które odtwarzamy.

Pozyskujemy oryginalne wykroje, z których szyjemy nasze stroje. Posiadamy też historyczne elementy garderoby.

Aby stworzyć poprawną sylwetkę potrzeba wiedzy, którą staramy się zdobywać na różne sposoby.

Rekonstrukcja historyczna wymaga wiele pracy, jednak jest to nasza pasja a efektami pragniemy podzielić się z innymi podczas organizowanych przez nas pokazów mody. Prezentujemy ubiory dzienne, wieczorowe, balowe, plażowe, sportowe i oczywiście rowerowe.